Walsbets De naam 'Walsbets' vindt zijn oorsprong in 'Beche' (akte uit 1139), wellicht als romanisering van het Germaanse 'baki' of 'beek'. Veel later werd het epitheton 'wals' bijgevoegd, hetgeen staat voor gelegen aan de kant van de Walen. Walsbets situeert zich onmiddellijk ten zuiden van Landen-centrum. De historische dorpsite wordt gevormd door de Molenbeekvallei. Latere bewoning spreidde zich langs enkele assen vanuit de oude dorpskern in de richting van de Hannuitsesteenweg waar zich lintbebouwing manifesteert. In de oude dorpskern en Wezerenstraat wordt de oude bewoning systematisch vervangen door moderne residentiële bewoning. Het dorp was reeds ten tijde van de Romeinen bewoond. De oostelijk gelegen tumulus Bortornbe is een Romeinse begraafplaats uit de 2de eeuw. In 1864 werden hier zeer waardevolle voorwerpen teruggevonden die een onderkomen wonden in de Koninklijke Musea voor Kunst en Geschiedenis in Brussel. In 1866 werden de restanten van de Romeinse villa Hemelrijk onderzocht. Men vond er ondermeer waardevolle gebruiksvoorwerpen. De valleibodem wordt ingenomen door (minder en minder agrarische) bewoning, weiland en enkele plantages. Op de interfluvia en op de vervlakking overheersen culturen van graangewassen, nijverheidsgewassen, groenten. De Sint-Pietersbron verwijst als benaming naar de voormalige patroonheilige van de kerk. Walsbets bleef samen met Wezeren tot in 1795 een dependentie van de heerlijkheid Montenaken (zelf vanaf 1338 behorend tot het prinsbisdom Luik). In 1526 zou Walsbets (tijdelijk) nog afhangen van de meierij van de Gete (hertogdom Brabant). Als dorp van het kanton Landen - Département de L'Ourthe - kwam het in 1830 bij de provincie Luik (arrondissement Waremme) tot het in 1963 opnieuw Brabants (arrondissement Leuven) werd. In 1965 werd Walsbets bij Walshoutem gevoegd om ten slotte geïntegreerd te worden in de fusiegemeente Landen op 1/1/1977. |