Jarenlang zongen de inwoners van Attenhoven, schimpend op hun Landense geburen: 'Landen, Landen, zot geboren, zonder kerk en zonder toren', omdat deze laatsten inderdaad, ingevolge de naijver tussen de Luikse prins-bisschop en het bisdom Mechelen, tot 1759 moesten wachten op een volwaardige kerk. Toen in 1756 de kerk van Sinte Gertrudis op d'oude stadt instortte slaagden de Landense parochianen erin de hertogelijke kapel op het Bronplein te vervangen door de huidige kerk langs de Kerkstraat. In 1889-1890 werd de kerk verbouwd tot het huidige neo-Romaans gebedshuis. De bouw verliep niet zonder problemen zoals het chronogram zulks trouwens aangeeft: 'Erigor ad multos contradicor' (opgericht met veel moeilijkheden). Boven de hoofdingangsdeur stelt het timpaan de heilige Gertrudis voor die een kind redt van de verdrinkingsdood in een waterput. In de kerk bevinden zich glasramen die het leven van de Landense Pippiniden uitbeelden. In 1946 schonken de Irish Guards een glasraam om de Landense bevolking te danken voor hun herbergzaamheid op het einde van de 2de W.O. Er staat een 15de eeuws gepolychromeerd beeld van de H. Gertrudis. De kerkschat omvat o.a. een monstrans (1545), een kazuifel en dalmatieken (beide uit de 16de eeuw).

In 1908 werd de neogotische Sint-Norbertuskerk gebouwd in baksteen met sierelementen in natuursteen, naar de plannen van architect, Eduard Van Beygaerden (1862-1917) . Een glasraam (1919) in het koor met Sint-Norbertus vermeldt de stichter en eerste pastoor van deze kerk, kanunnik Basile Van Beygaerden (1862-1927) van de Parkabdij van Heverlee, die tevens het kerkgebouw bekostigde. Ook glasramen (1933) van kanunnik Schools (1872-1955), bijgenaamd 'de Krollé', die de eerste ereburger was, en van Van Beygaerden.

Lambert Lemkens werd geboren te Opglabbeek (Limburg) op 3 januari 1876 en stierf te Landen op 8 december 1945. In leven was hij spoorwegbeambte en kwam zo beroepshalve te Landen terecht in 1902. Van 1927 tot 1936 was hij daar schepen van Openbare Werken. Zijn woning lag aan de Bondgenotenlaan nr. 60, nu afgebroken en vervangen door het inmiddels buiten dienst gestelde gebouw van Belgacom (R.T.T.). Op 2 april 1988 werd het parkje 'Lambert Lemkens' ingehuldigd. In 1930, bij de herdenking van 100 jaar België, werd hier de vrijheidsboom geplant (vandaar Eeuwfeestplein). Onder de boom zou een urne zijn begraven met een oorkonde die aan deze plechtigheid herinnert.

Lemkens had tijdens de Eerste Wereldoorlog (1914-18) in tegenstelling tot gewone burgers, die niet uit hun dorp mochten, via de trein toegang tot de ganse streek. Onze jongens die achter de Ijzer strijd leverden, stuurden hun brieven via het vrije Nederland over de grens, die afgesloten was door de elektrische draadversperring. Zo ontstond in de grensstreek een levendige smokkel in brieven en ook in mensen. In Landen onderhield Lambert Lemkens tijdens de oorlog een sluikwerk gericht op het smokkelen van brieven naar en van de Ijzer. Het werk werd genoemd 'Brieven van de soldaat'. Toen hij na de oorlog hiervoor in aanmerking kwam voor een hoge onderscheiding te ontvangen, weigerde Lemkens die, nederig als hij was.

Lambert Lembens stond in de jaren 1930 bekend als een strijdende Vlaming die een grote rol heeft gespeeld in de vervlaamsing in het kanton Landen, toen deeluitmakend van Hoei (Huy) - Borgworm (Waremme). Samen met burgemeester Lambert Robijns van Laar streed hij voor het Vlaams karakter van Landen en de vervlaamsing van de gemeentelijke administratie. Een der voornaamste tegenstanders was burgemeester Joseph Pierco van Walshoutem die de nieuwe taalwetgeving in het bestuur weigerde toe te passen. Lemkens zette hem echter schaakmat door op 29 januari 1937 de beruchte 'raid op Walshoutem' te organiseren samen met taalactivist Flor Grammens. Het notulenboek van de gemeenteraad met de in het Frans opgestelde verslagen werden door Flor Grammens ontfutseld en meegenomen naar Brussel als bewijsmateriaal. Lambert Lemkens maakte deel uit van de 'taalgrens-actiegroepen' en van het 'Davidsfonds Landen'.

Als hoofdtreinwachter was hij vooral gekend door de spoormannen. Lemkens was 'niet veel van zegs'. De sigaar die hij 's morgens opstak, hing 's middags nog halvelings aan zijn lippen: symbool van een naarstig ambtenaar die aldoor maar bezig is. Bij hevige kou riep hij de spoorarbeiders in de verwarmde fourgon. Eenvoud en hartelijkheid waren zijn voornaamste karaktertrekken.